Wrangkrijk

Ik ben er van overtuigd dat het merendeel van de mensen handelt naar een betere wereld die zij voor ogen heeft. Dat hebben we gemeen. We verschillen met name in de manier waarop.

Bijvoorbeeld linksom of rechtsom. Een enkeling doet zelfs een weekend een ganse elfstedenzwemtocht. Niet geheel toevallig had 112 in dat weekend een storing: iedereen belde omdat er al heel lang een man in het water lag.

Onlangs kwam ik met een radicaal andere opvatting in aanraking van de manier waarop. Mijn vriendin moest optreden in Vrankrijk, een progressieve, vrijgevochten schuilkelder voor mensen die beslist niet de massa zijn.

De comedy-show was voor lesbiennes, genaamd Cunnilingus, maar ook andere niet-doorsnee mocht komen. De man of vrouw met snor en borsten onder een tanktop bij de entree werd vergezeld door een bordje.

Hierop stond dat de volgende mensen gratis naar binnen mochten: queers, people of color en sex workers, om er maar een paar te noemen. Ik was plus één, anders had ik waarschijnlijk — volledig terecht natuurlijk — het vierdubbele tarief moeten betalen.

Bij de ingang stond het bol van initiatieven om het land een betere plek te maken. Zo hing op het bulletinbord een advertentie: “Op zoek naar een kamer? Kraak je eigen woning. Kom langs en leer kraken bij het studenten kraak spreekuur” Dat is inderdaad ook een manier.

Naast dit beleid om het woningtekort van Amsterdam tegen te gaan hing een affiche omtrent de veiligheid. In de huisstijl van de overheid straalde de “Nationale sanctielijst terrorisme”, met foto’s van prominenten als de koning, Mark Rutte, Geert Wilders en Halbe Zijlstra — het lijstje was enigszins verouderd en veel ogen waren uitgeprikt. Zolang Grapperhaus, de witte (neger) zoen met een bril, er met de pet naar gooit vind ik het fijn dat mensen zich doeltreffend inzetten.

Toen ik een blik op de ruimte wierp zag ik iets wat mij bekend stond als een studentensociëteit. Hergebruikt meubilair, ambitieuze muurschildingen, gemeenschapsleuzen boven de bar als “No pictures, no assholes” en als grootste pronkstuk in graffiti op de muur “Sometimes anti-social, always anti-fascist.”

De identitaire tekens reikten tot op de WC. Hier zag ik een sticker met “Hunt nazi hipsters. Smash generation identity.” Om mij heen zag ik geen nazi hipsters, ik concludeerde dat de sticker erg effectief is.

Hiernaast trof ik een sticker aan van een antifa hiphop groep; knap dat zoiets zich overeind kan houden, er zijn genres te bedenken die minder niche zijn. Tot voorheen had ik antifa’s van een afstand gezien als mensen die met name tegen zijn. Van dichtbij blijkt het tegendeel.

Qua nieuwe prikkels kwam ik hier goed tot mijn recht, toch voelde ik me niet helemaal thuis. Sterker nog, dat ik buiten de boot viel stond buiten kijf. Als witte hetereo man van tegen de dertig in een outfit van Scotch & Soda tussen de begin twintigers in parachutebroeken, tweedehands kleren, kistjes of vooral niet nieuwe confectiekleding was ik the (white) elephant in the room.

Ook tot groot genoegen van sommige comedians, waarvan een mij “Offensively straight and explicitly white” had genoemd. Dat was dan mijn vriendin, daar moet je het van hebben.

De volgende dag moest mijn vriendin overigens terug omdat ze haar oortjes had laten liggen. Ze werd aangesproken met: “You are the one that brought her boyfriend!?”, alsof ze een semi-automatisch wapen had meegenomen, wat beslist niet het geval was. Je vriendje meenemen, dat is natuurlijk vrij extreem en totaal ongepast van ons.

Nog ongepaster was blijkbaar een grap van een van de optredende comedians, die expliciet en flamboyant homo is. Ik had verwacht dat hij hier wel tussen zou passen.

In zijn grap heeft hij het over het feit dat oude mensen overlijden op cruises. Nog voordat hij zijn stukje kon afmaken, werd hij door de blijkbaar eigenaar, vrouwsnorman, onderbroken: “That is ageism, we don’t want any of that here. Stop it!” Enigszins aangeslagen kwam hij na zijn set van het podium af, dat moet geen fijne ervaring zijn geweest.

Van alle onderwerpen die gevoelig zouden liggen zijn was ‘oude mensen’ wel de laatste die ik had verwacht. Hier zijn immers overwegend zoekende millenials die boos zijn op de maatschappij zoals deze nu is; die met name is ingericht door en voor babyboomers en ouder. Het is een intrigerend kompas wat ze daar gebruiken.

Mijn vriendin bracht het er ook niet zonder kleerscheuren vanaf. Naast dat er boe werd geroepen bij een grap over een seksfantasie (een vrij dominante, onterende seksfantasie; een precair onderwerp, toch heb ik deze grap meermaals door publiek lyrisch onthaald zien worden) werd ze vrij bot gecorrigeerd (geheckled in vaktermen).

Ze stond op het punt een grap over haar Amerikaanse afkomst te maken toen iemand, die overigens ongeïnteresseerd op zijn/haar telefoon zat, zei: “Excuse me, it’s North or South America, America is a sign of imperalism.”

Engelsen hebben de wonderschone uitdrukking to push someone’s buttons. Dit ganse publiek was een vrij uitgebreide afstandsbediening vol knopjes waar je je als comedian in een veld vol landmijnen waande.

Ik hoefde gelukkig niet te spelen. Afsluitend was een Amerikaanse comedian — een zwarte lesbienne, bulls-eye zou je denken — die schrijft voor Saturday Night Live; je zou kunnen zeggen dat zij aardig geoefend was, maar ook zij moest het onderspit delven.

Toen ze merkte dat de zaal niet mee was zei ze na een goede tien minuten ploeteren: “You don’t like me, do you?”, waarna ze spot drijvend verder ging “Well fuck it, here’s why I think the Me-Too movement is stupid” — u mag zelf raden in welk dat keelgat viel.

De twee comedians die er zich goed vanaf brachten waren niet doorsnee: een meisje in een rolstoel met tourettes en een transgender queer. Bij de laatste werd er zelfs in vingers geknipt in plaats van geapplaudiseerd, een beeld wat satirisch bij slam poetry nights hoort. Een haaks beeld kwam op bij me, de vrij extreme afwijzing van alles wat met het wereldbeeld van de massa te maken heeft voelt niet erg constructief aan.

U zou nu kunnen denken: “Ik heb totaal niet het gevoel dat hier met deze houding ooit iets van wezenlijk belang is bewerkstelligd.” Maar dat is enerzijds niet inclusief en anderzijds duidt dat erop dat we niks hebben geleerd.

Laat ik u zeggen: Het wekt nog steeds mijn totale verbazing dat het gedachtegoed van deze groep mensen niet breder gedragen is, dan bijvoorbeeld iemand die een weekend in het water ligt.

Originally published at https://jeroencoelen.nl.